Leren loslaten: wat wandelen in de regen me leerde over controle en vertrouwen

Na regen komt zonneschijn

Het is 10.30 en ik ben zeiknat, doorweekt. Ik was wandelen met Harvey. Gisteren heb ik ons een rustdag gegeven, een minimale wandeldag. Het weer daagde me daartoe uit. Zachte regen, harde regen, wind, hagel. Ik probeerde nog met behulp van buienalarm momenten uit te zoeken waarop het droog zou zijn en we een lekkere wandeling konden maken. Er was echter geen peil op te trekken, steeds kwam er weer een bui bij. Door de regen lopen is sowieso al niet fijn, maar al helemaal niet als je in een camper woont waar alles ongelooflijk slecht droog wordt. De natte jassen en handdoeken stapelen zich al op hier, dus vandaar dat ik de regen zoveel mogelijk probeer te vermijden. Door mijn besluit tot een rustdag gisteren, wilde ik Harvey vandaag wel even lekker laten rennen. Natuurlijk buienalarm en alle andere weer apps erbij gepakt om controle over de situatie te houden. Uiteraard was er weer geen peil op te trekken. 

Alles is tijdelijk

Dus we gingen eropuit, Harvey blij om lekker buiten te zijn, en ook ik vond het eigenlijk wel lekker. Beetje jaloers ook op Harvey hoe weinig hij geeft om slecht weer, wat zou ik dat graag ook hebben. En ja hoor, daar was de eerste stortbui. Ik had nog gekeken op buienalarm voor de nabije toekomst, en het maximale zou een ‘’matige’’ bui zijn van korte duur. Nou nee hoor, een dikke vette stortbui was het. Ik pakte buienalarm er bij, die de bui inmiddels had aangepast ‘’zwaar’’. Gelukkig liepen we in een dichtbegroeid bos, en schuilde we onder een grote boom met veel bladeren. ‘’Hoe mooi..’’, dacht ik bij mezelf, ‘’.. dat de natuur ons bescherming kan bieden’’. Daar stond ik dan, gedwongen stil te staan en om me heen te kijken. Opeens voelde ik me alsof ik alles aankon. Als ik hier kan wandelen in de regen, terwijl ik er een tikkeltje doorheen zit door mijn woonsituatie en gewoon door het leven, en kan genieten van hoe mooi en stil het is, alleen de regen en de wind horen, dan kan ik mezelf toch door alles heen slepen? En weet je wat het mooie is, de bui was maar tijdelijk. Dat ik nat was, was maar tijdelijk, want nu ben ik opgewarmd door de verwarming, kaarsjes en een kopje thee. Alles is tijdelijk, en hoe cliché ook, na regen komt altijd zonneschijn. 

Overgave in plaats van controle

Dus na de bui wandelde ik weer vrolijk verder, de zon kwam daadwerkelijk even achter een wolk vandaan. Dus ik besloot om naar het pad te gaan waar Harvey lekker los kan rennen, een pad waar geen beschutting was, helemaal in de open lucht. Want die bui was nu geweest, en de lucht klaarde op, dus dat kon wel. 5 minuten duurde het, jep, 5 minuten later stortte er een bui over ons heen waar je u tegen zegt. Het was letterlijk alsof ik onder de douche stond. Zo nat was ik in tijden niet geregend. Maar weetje, na 5 seconden ellende in mijn kop, kon ik niets anders dan me overgeven. Ik had 0 controle over de situatie, en ik vind het zo moeilijk om de controle los te laten. Maar ik kon niks beginnen, dit was gewoon de situatie. Deze les heeft me letterlijk weer kracht gegeven om het nog even vol te houden in de camper en om te vertrouwen in het leven. Alles komt wel goed joh meid. Soms moet je gewoon even door de storm heen om innerlijke rust te vinden.

Wanneer heb jij voor het laatst iets losgelaten dat je niet kon controleren?